Een paar dagen geleden mocht ik Wilco Kelderman interviewen. Voor Telegraaf TV zocht ik de talentvolle wielrenner op bij zijn vertrek naar Ierland. Hij ging de Ronde van Italie rijden, die enkele dagen later zou starten in Belfast. Een vrolijke jongen met liefde voor de koers. ‘Italie is een mooi land, ik geniet altijd van de Giro’, waren zijn klare teksten. Gemeend en vol vertrouwen uitgesproken.
Een paar dagen later maakte Kelderman al indruk. In rit vijf zag ik Keldermanin in een roerige finale, die in een mooie sprint werd gewonnen door Ulissi, knap achtste worden. Ook zei hij in het interview op Schiphol dat hij ‘geluk moest hebben met valpartijen.’ Logisch zou je zeggen. Dat geluk heeft hij en dat kan wel eens vorm betekenen. Goed vallen is ook een kunst. En helemaal niet vallen is een wetenschap. Ik zie Kelderman hoog eindigen, maar weet dat dit niks zegt. Nieuwe Tourwinnaar. Geen idee.
Na de hooggespannen verwachtingen rond Thomas Dekker, Robert Gesink en Pieter Weening, die in wielerblad de Muur ooit getipt werd als toekomstig winnaar, zit ik niet te wachten op een nieuwe Tourlaureaat. Als Leidenaar ben ik nog steeds trots op twee winnaars die op fietstafstand van mijn huis geboren zijn. Ook ben ik bang dat een winnaar doodgeknuffeld wordt om daarna weer keihard vergeten te worden.
Daarom geniet ik van de liefhebber Kelderman, Die af en toen rondkijkt in de mooiste wielerronde van het jaar. Wielrenners met omgevingsbewustzijn. Daar hou ik van. Zo genoot Dylan van Baarle uit Zoetermeer vorig jaar bij het WK tijdrijden van Florence. ‘ Dat is toch uniek om daar te rijden.‘, vertelde hij me een paar maanden later. Ook deze liefhebber rijdt mee in Italie.
Het Nederlands wielrennen kan hopelijk nog veel gaan genieten van deze twee jongens. Hopelijk blijven zij dat zelf ook doen.
http://www.telegraaf.nl/tv/telesport/wielersport/22593023/__Strijdige_belangen_bij_Belkin__.html